. تمام شهر پر از حسِّ کنترل شدگی، ( محمد سعید میرزایی )

. تمام شهر پر از حسِّ کنترل شدگی، تمام راه پر از ترس دوربینها بود

من و تو تا ته دنیا قدم زدیم آن شب، شبی که مرگ، خداوند سرزمینها بود

.

تمام مردم دنیا شبیه هم بودند، تمام پنجره های جهان هم اندازه

و هیچ چیز به شکل خودش نبود آنجا، به جز زنی که فقط پشت ویترینها بود

.

به جز زنی که تو بودی، شبیه خود بودی، و در کنار من آرام راه می رفتی

زنی که نقش اساطیر اولینها بود، زنی که وعده ی محتومِ آخرینها بود

.

زنی که سلطنت عشقِ جاودانش بود، زنی که قاتل اعقاب عاشقانش بود

به سنگ پیرترین قبرها نشانش بود، و نام روشن او بر همه نگینها بود

.

زنی که پاکترین عاشقان خود را کشت، و استخوانهاشان را به سینه اش آویخت

و اشک جادویی اش چشمه ای مقدّس شد، که تا ابد پرِ آوازِ آفرینها بود

.

زنی که از پس ابر ستاره ها سر زد، و هر هزاره به دیدار عاشقش آمد

و در معاشقه اش عشق و مرگ، توٲم بود، و غیر قابل باورترین یقینها بود

.

:ببین به روی هم افتاده استخوانهاشان! به من بگو به کجا پر کشید جانهاشان

به نام عشق پذیرایشان شدی یا مرگ؟ مگر نه دست تو تنها در آستینها بود؟

.

مرا چگونه به دیدار آخرین کشتی؟ چقدر بوسه زدم بر لب تو خون خوردم؟

چقدر شعر برایت نوشتم و مردم؟ تو ای زنی که فقط پشت نقطه چینها بود...

.

مرا بکش! ته دنیا رسیده ایم ببین! فقط بمان و کمی بر جنازه ام بنشین

من اولین دلِ دلداده آخرین عاشق، که در نگاه تو از بی نشانترینها بود

.

صدای زوزه ی سگهای پاسبان درباد، می آمد و خط خونی غلیظ جاری شد

و خاک، مه شد و یک لنگه کفش قرمز ماند...شبی که مرگ، خداوند سرزمینها بود......

.

محمّدسعیدمیرزائی

1394/7/24